Ανέκαθεν υπήρχαν, πλέον είναι περισσότεροι, αυτοί που δηλώνουν «διεθνιστές». Ομολογώ ότι δεν έχω πλήρη γνώση του όρου, αλλά νομίζω ότι δεν είναι πολύ μακρία από την πραγματικότητα, ότι «διεθνιστής» είναι αυτός που δεν πιστεύει σε πατρίδες, έθνη και σημαίες, θεωρεί ότι όλοι είμαστε πολίτες του κόσμου και δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να υφίστανται σύνορα, χώρες, σημαίες, εθνικοί ύμνοι, κουλτούρα και πολιτισμός του κάθε λαού. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών – πιθανότατα όλοι – δηλώνουν ταυτόχρονα και αριστεροί. Ας μην ξεχνάμε ότι οι αριστεροί αυτοχαρακτηρίζονται ως Προοδευτικοί και αποδίδουν στους δεξιούς τον όρο Συντηρητικοί. Προφανώς, για αυτούς πρόοδος είναι να ξεχάσουμε την ιστορία μας, τις ρίζες μας, να αφήσουμε τα Σκόπια να λέγονται Μακεδονία, την Αλβανία να προσαρτήσει την Ήπειρο, την Τουρκία να κάνει δική της τη Θράκη κ.ο.κ.
Όμως, αλίμονο, δεν είναι όλοι οι αριστεροί, διεθνιστές. Υπάρχουν και πάρα πολλοί, πατριώτες, με την κλασική έννοια του όρου. Θεωρώ ότι αποτελεί κοινό τόπο, ότι όπως οι υγιώς σκεπτόμενοι δεξιοί πατριώτες, ψήφιζαν παραδοσιακά Νέα Δημοκρατία, έτσι και αυτοί οι αριστεροί, σχεδόν παραδοσιακά, ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ καταποντίζεται και αναδεικνύονται οι ευθύνες του για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, αυτοί οι άνθρωποι, έχουν μείνει ξεκρέμαστοι, πολιτικά άστεγοι. Αρκετοί εξ αυτών, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Την ίδια ώρα βέβαια, αρκετοί παραδοσιακοί Νεοδημοκράτες, έφευγαν για κάτι «αντιμνημονιακό» και ψήφιζαν Ανεξάρτητους Έλληνες, ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και Χρυσή Αυγή, με αποτέλεσμα την οριακή νίκη της Ν.Δ.
Αυτοί λοιπόν οι αριστεροί πατριώτες, τώρα έχουν μείνει χωρίς πολιτικό φορέα έκφρασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στον ψευτοπροοδευτισμό των συνιστωσών του και τους λίγους που πιστεύουν σε εθνικά ιδανικά και έχουν βρει στέγη στους κόλπους του, δεν τολμά να διατυπώσει σαφή θέση στα εθνικά θέματα. Ασφαλώς, είναι πασιφανές, ότι η πλειοψηφία των στελεχών του και των συνιστωσών, δεν «τραβάνε και κανένα μεγάλο ζόρι» με τα εθνικά θέματα. Αν δεν αντιλαμβάνονταν ότι πολλοί πατριώτες του ψήφισαν, στηριζόμενοι στον αντιμνημονιακό του λόγο – τι και αν είναι κενός περιεχομένου – θα εξέφραζαν τις απόψεις που είχαν τόσα χρόνια και τους είχαν καθηλώσει στο 4%. Είδατε καμιά φοβερή ανακοίνωση καταδικασμού αυτών που είπε η Γαϊτάνη; Αντ” αυτού, επίθεση στη Ν.Δ. και τη Χ.Α., αλλά για το ζητούμενο, κουβέντα.
Είμαι σίγουρος, ότι όσο περνάει ο καιρός, αφενός θα ξεφουσκώνει ο στρεβλός αυτός διαχωρισμός «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» και αφετέρου θα αρχίσουν να έρχονται στο φως οι πραγματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ από τη μία και των νοσταλγών της Χούντας, της Χ.Α. και θα εξομαλυνθεί και πάλι το πολιτικό σκηνικό.
Ας δούμε και τα άλλα κόμματα της Αριστεράς. Για το ΚΚΕ, είναι ψιλοεύκολα τα πράγματα. Αρκεί κάποιος να διαβάσει τις «Κομμουνιστικές Διεθνείς» αλλά και άλλα μανιφέστα τους και θα καταλάβει, το όραμά τους για τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση, το ρόλο τους στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού και τις θέσεις τους για τα εθνικά θέματα… καμία έκπληξη.
Πάμε στη ΔΗΜΑΡ… Νομίζω ότι όσο έχει στις τάξεις της και μάλιστα στελέχη πρώτης γραμμής, ανθρώπους σαν την Ρεπούση και όσο υπερασπίζεται μετά μανίας το νόμο Ραγκούση και τους λαθρομετανάστες, δύσκολα θα εμπνεύσει πατριώτες αριστερούς. Απ” την άλλη, πραγματικά εξαιρετικοί πολιτικοί όπως ο Τσούκαλης, αναγκάζονται να ενστερνιστούν τις απόψεις αυτές, ακόμα και αν δεν είναι 100% σύμφωνοι, με αποτέλεσμα αυτό το κομμάτι της ΔΗΜΑΡ, να μην αναδεικνύεται καθόλου. Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το συμπαθές κόμμα του κυρίου Κουβέλη, έχει κερδίσει πολλούς «πόντους» με τη στήριξη της Κυβέρνησης και ίσως αυτό μόλις ηρεμήσει το πολιτικό σκηνικό, «τιτλοποιηθεί» σε ψήφους.
Αν τελικά επιβεβαιωθούν αυτοί που βλέπουν εξελίξεις και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, θεωρώ ότι όποιο κόμμα, υφιστάμενο ή καινούργιο, καταφέρει να πείσει για την πληρότητα των θέσεών του στα εθνικά θέματα, έχει ξεκάθαρη εξωτερική πολιτική, τότε θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο μεγάλο αυτό κομμάτι των πατριωτών, ανεξαρτήτως κομματικών καταβολών, και θα καταγράψει μια άνετη νίκη. Έως τότε – αν και εφόσον φυσικά, υπάρξει κάτι νέο – το μόνο υφιστάμενο κόμμα που μπορεί να επιτελέσει αυτό το ρόλο, ξεκαθαρίζοντας ασφαλώς κάποιες από τις θέσεις της, νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι, είναι η Νέα Δημοκρατία. Αρκεί να αντιληφθούν αυτοί που πρέπει, σε ποιο «γήπεδο» πρέπει να «παίξουν μπάλα».
Στα υπόλοιπα θέματα, ο Σαμαράς είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Οι εξελίξεις στο θέμα της χρηματοδότησης, η διαχείριση της κρίσης και ο καθημερινός του αγώνας, τον έχουν αναδείξει σε μια αξιόπιστη λύση, που τα παραδέχονται σιγά σιγά και οι μέχρι πρόσφατα, πολέμιοί του.
Υ.Γ. Μεγάλη συζήτηση ασφαλώς αποτελεί, ο διαχωρισμός «Συντηρητικοί – Προοδευτικοί». Θα ασχοληθούμε εκτενώς με το θέμα σε κάποιο άλλο άρθρο.
The post Οι «άστεγοι» πατριώτες αριστεροί appeared first on RightNews.gr.